Η Ακροδεξιά έχει προϋπηρεσία στις ίντριγκες, τα μαχαιρώματα και τις αλληλοεξοντώσεις. Έχει προϋπηρεσία στο να εκθέτει με ασφαλίστικες μεθόδους τους πατριώτες που δεν θέλουν να διακινδυνεύσουν την μικροαστική προσδοκία τους να γίνουν μεγαλοαστοί, για να τους κρεμάσει στη συνέχεια, κόβοντας τα κεφάλια όσων θα ήθελαν και θα μπορούσαν να αποτελέσουν μελλοντικά στελέχη πρώτης γραμμής. Έχει επίσης μια αδυναμία: δεν της αρέσει να τη λένε Ακροδεξιά.
Οι αστέρες της, πρόμαχοι του Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια, Μακεδονομάχοι και Χριστιανομάχοι για όσο αυτό πουλά στα πλήθη, δε χάνουν ευκαιρία να απολογηθούν για τις προτιμήσεις τους, τις νεανικές τους «τρέλες», τις θέσεις που οι καταστάσεις τους αναγκάζουν να πάρουν μα αυτοί ως σώφρονες και σοβαροί άνθρωποι θα προτιμούσαν να είχαν αποφύγει. Όπως και η mainstream Δεξιά πριν την καταστήσει τραβεστί ο Καραμανλής ο Πρεσβύτερος, η Ακροδεξιά χαρακτηριζόταν από το ότι ήταν αντικομμουνιστική. Σκοπός της ύπαρξής της ήταν να επισείει τον κίνδυνο του κομμουνισμού στους ιθαγενείς που είχαν τραβήξει τα πάνδεινα από τους κομμουνιστές, την ώρα που οι κομμουνιστομάχοι διαλέγονταν μαζί τους στα κοσμικά σαλόνια, και να είναι τα καλά παιδιά του θείου Σαμ. Τι γίνεται όμως όταν ο πατριάρχης της παρατάξεως αναγνωρίζει και νομιμοποιεί το Κ.Κ.Ε., και λίγα χρόνια μετά κομμουνιστές και δεξιοί συγκυβερνούν; Το «αντί» πάει περίπατο, και πίνει καφεδάκι με επαρχιακούς κομματικούς παράγοντες που πουλούν αντικομμουνισμό στην εναπομείνασα «δεξιά» πτέρυγα των υπέργηρων, των κυριών με τη γούνα και το μαλλί λάχανο και των φαλακρών νεολαίων της πάλαι ποτέ Ο.Ν.ΝΕ.Δ.
Στις μέρες μας, η ακροαριστερά ή αλλιώς «εξωκοινοβουλευτική» αριστερά, αυτοπροσδιορίζεται με βάση το «αντί» της. Η ακροαριστερά είναι «anti-fa» και αυτό το νέο πλακάτ της δίνει λόγο ύπαρξης, τη νομιμοποιεί στα μάτια των Δεξιών αστών. Τους κάνει να αισθάνονται ήσυχοι πως δεν διατρέχουν κίνδυνο να βγουν από τις συνήθειές τους, από το λήθαργό τους, δεν υπάρχει περίπτωση, τους υπόσχονται, κάποιος επικίνδυνος φασίστας να τους αναγκάσει να σκεφτούν, να χρησιμοποιήσουν το μυαλό και την κρίση τους, να αναλάβουν τις ευθύνες τους ως άνθρωποι και ως Έλληνες. Γίνεται έτσι η ακροαριστερά ο καλός σύμμαχος της Δεξιάς και της συντήρησης που επιμένει στη διατήρηση των ιερών καταναλωτικών κεκτημένων της.
Ενδεικτικό της ιεράς συμμαχίας ακροαριστεράς και αστών, είναι η στάση καταστηματαρχών του Κολωνακίου που μετά τις επιθέσεις που δέχτηκαν έσπευδαν να χαϊδέψουν «τα παιδιά» και την αντίδρασή τους στην κοινωνία. Μια κοινωνία που οι ίδιοι ως καταναλωτές-αστοί δημιούργησαν. Άλλωστε η αστική τάξη ανέκαθεν παρήγαγε και εξέθρεφε ακροαριστερούς διανοούμενους και επαναστάτες με την ασφάλεια και το θράσος των πατρικών κεφαλαίων.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο αυτό που εύστοχα παρατηρεί ο Μανώλης Κοττάκης στον Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής. Αναφερόμενος στην μη έλευση Ομπάμα στην Αθήνα και τις αντιδράσεις της Αντιπολίτευσης, παρατηρεί: «Πρόκειται για τους ίδιους ανθρώπους, οι οποίοι, αν τυχόν και ερχόταν ο Ομπάμα στην Ελλάδα, θα στρατοπέδευαν έξω από το αεροδρόμιο για να τον υποδεχτούν με το κλασικό πανό «go home».
H στάση αυτή της Αριστεράς μου θυμίζει τους μετά χούνταν αντιστασιακούς που περιφέρουν τα φαιδρά τεκμήρια της ανύπαρκτης αντίδρασής τους: ναι, φωτογραφήθηκε με τους δικτάτορες ο βασιλεύς, αλλά ήτο μουτρωμένος. Ναι, η μεγαλοαστή θεά Μελίνα ακκιζόταν με τον βασιλέα, αλλά…καθιστή, εις ένδειξη περιφρόνησης στο θεσμό, και ναι, φωτογραφήθηκε ο θίασος με τους δικτάτορες, αλλά τα μέλη του δεν κοιτούσαν το φακό και οι κυρίες φορούσαν μαύρα κοκτέιλ φορέματα.
Ναι, θέλει κότσια να μην είσαι αντίθεση, αλλά θέση. Θέλει κότσια να είσαι αυτό που είσαι. Και ως γνωστόν ολίγοι τα διαθέτουν.
